Terug naar de schildpad eilanden
Bescherming van een Afgelegen Eilandengroep in Oost-Indonesië
Vlak voor de COVID-pandemie leidde ik een klein team in een studie naar mogelijkheden voor financiering voor de bescherming en het behoud van een afgelegen eilandengroep in Oost-Indonesië. Een van de opties was om via een ecotoerisme-concessie financiële middelen te genereren. Dit zou zowel de enkele families met een historische claim op de eilandengroep als het schoonhouden van de stranden ten goede komen, zodat de nestkansen van de honderden groene schildpadden zouden toenemen. Lees hier meer over de studie.
Onze studie, uitgevoerd in november 2019, omvatte ook de deelname van fotograaf Tommy Schultz, die de eilanden en hun onderwaterpracht vastlegde. Tommy heeft altijd van de oceaan gehouden, maar tijdens deze reis werd duidelijk dat schildpadden een speciale plek in zijn hart innemen. Een slideshow van zijn fantastische foto’s is hier te bekijken.
Enkele jaren later kreeg ik opnieuw de kans om de eilanden te bezoeken. Hoewel er sindsdien veel veranderd is, bleef het allerbeste hetzelfde: bij elke duik of snorkelsessie zag ik honderden zeeschildpadden, voornamelijk groene en karetschildpadden. Deze majestueuze dieren glijden onder je door, kijken over hun schouder naar je en lijken zich een beetje zorgen te maken over de menselijke aanwezigheid in het water. Helaas kon Tommy deze keer niet mee omdat hij zich niet 100% fit voelde. Ik miste zijn gezelschap, verhalen en gitaarsessies enorm, maar gelukkig hadden we andere getalenteerde fotografen bij ons. Rili en Purwanto van het Coral Triangle Center waren ook aanwezig om de schildpaddentellingen van de reis in 2019 te bevestigen.
Het snorkelen was wederom briljant en het duiken bood ook spectaculaire ervaringen op bepaalde plekken rond de verschillende eilanden. Net als tijdens mijn eerste bezoek, zag ik de meeste haaien tijdens het snorkelen. Maar deze keer was het aantal schildpadden nog verbijsterender. Purwanto, die met zijn ‘manta-tow-board’ over vele kilometers koraalrif rond bijna alle eilanden werd getrokken, telde duizenden schildpadden van verschillende groottes – waarmee hij mijn record van 470 schildpadden in 14 snorkelsessies gemakkelijk verbrak!
We ontmoetten ook de traditionele claimhouders van een aantal eilanden. Zij oogstten kokosnoten van hun plantages en visten in de nabijgelegen wateren, en vertelden ons over hun geschiedenis met de schildpadden. Vroeger namen hun ouderen schildpadjongen mee en hielden ze in kooien, gemaakt van gebroken koraal. De babyschildpadden werden gevoerd totdat ze sterk genoeg werden geacht om de grote oceaan op te gaan.
Helaas lagen de kleine strandjes nog steeds vol plastic afval en zorgden de verwaarloosde kokosnootplantages ervoor dat veel schildpadden uitgeput en zonder eieren te leggen terugkeerden naar zee. Toch kregen we het gevoel dat de huidige generatie beter geïnformeerd is over goede beschermingspraktijken. Rili en Purwanto spraken veel met de gemeenschap over ideeën om de plek te beschermen tegen bomvisserij en het afsnijden van haaienvinnen.
Onze poging om deze keer een nestelende vrouwtjesschildpad te zien, was niet zo succesvol als mijn ervaring in 2019 met Tommy, toen we urenlang stilzaten en een groot groen schildpad haar eieren zagen leggen boven de hoogwaterlijn tussen het struikgewas van kokospalmen. Hoewel ik deze ervaring niet kon delen met de deelnemers aan deze tweede reis, kregen we allemaal het gevoel dat we ons op een heel speciale natuurlijke plek bevonden, omringd door mensen die zich inzetten voor het behoud van deze unieke omgeving – inclusief de lokale eilandfamilies, zodat toekomstige bezoekers nog jarenlang versteld kunnen staan van deze schildpadden.
En ik zal altijd Tommy’s prachtige schildpaddenfoto’s koesteren.
